"Prawo krwi" - Tess Gerritsen

Jak trudno odkryć prawdę ukrywaną przez największe szychy międzynarodowe od dwudziestu lat?

Tytuł: "Prawo krwi"

Autor: Tess Gerritsen

Gatunek: powieść kryminalno - sensacyjna

Ilość stron: 300

Wydawnictwo: Mira

Wydanie: 2013

Moja ocena:  9/10

Powieść „Prawo krwi” Tess Gerritsen jest moim pierwszym spotkaniem  z tą autorką. Książka leżała na mojej półce od początku czerwca i miałam się za nią zabrać wraz z początkiem wakacji, jednak zostawiłam ją na koniec, jako perełkę literacką. Słyszałam wiele opinii o tej pani i powiem szczerze, że wyobrażałam sobie jej dzieła, jako cudowne arcydzieła. Z taką myślą zaczęłam czytać tę książkę. Początkowo nie wiedziałam, czym wszyscy się tak zachwycają. Akcja nie rozwijała się tak, jak tego oczekiwałam. Ogólnie byłam trochę zniechęcona, nie wiedziałam, że to moje wyobrażenia tak działają. Potem zdałam sobie sprawę, że to ta pozycja jest akurat słabsza, nie oznacza, że pani Gerritsen pisze beznadziejnie. Takie były moje myśli. Jak się myliłam. Moje odczucia były sprzeczne z ocenieniem książki po przeczytaniu. Na sucho znacznie jaśniej malował mi się obraz i ocena tej powieści.

No dobrze, ale o czym w ogóle jest ta lektura? Willy jest główną bohaterką. Pragnie odkryć, co tak naprawdę stało się z jej ojcem – legendą amerykańskiego lotnictwa. Jednak od dwudziestu lat tajemnicy strzegą wszystkie najważniejsze międzynarodowe organizacje. Rzekoma śmierć Williama okryta jest mgiełką tajemnicy, nikt nie chce puścić pary z ust. Wszystko staje się zagmatwane z każdym kolejnym krokiem dziewczyny. W końcu zdaje sobie sprawę, że nie może sama rozwikłać tej zagadki. Wtedy, nieoczekiwanie, wyciąga do niej pomocną dłoń młody antropolog Guy. Czy zdoła ją ochronić przed tak wielkim niebezpieczeństwem?

"Bohaterami zostają ci, którzy wcale tego nie chcą. Odwaga to nie jest brak strachu - to podjęcie działania w obliczu zagrożenia."

Trzeba przyznać, że zarys fabuły robi wrażenie, szczególnie na kimś, kto lubi kryminał, sensację etc. Jednak autorka oprócz tego, że świetnie uknuła intrygę i naprawdę trudno dojść kto za czym, za kim stoi, ulokowała  cudowne uczucie, jakim jest miłość, pomiędzy dwojgiem młodych, którzy dociekają prawdy. Jest to to według mnie wisienka na torcie. Bardzo podoba mi się rozwiązanie, które zastosowała pisarka. Jest nim zapisywanie myśli dwójki naszych bohaterów. Spodobało mi się to i muszę powiedzieć, że jest to bardzo dobre, chciałabym znaleźć coś podobnego w kolejnych książkach, po które z całą pewnością sięgnę. 

Od strony technicznej nie mam najmniejszych zarzutów, co zdarza mi się dosyć rzadko. Okładka przykuwa naszą uwagę. Motyw krwi i bezwładnej dłoni daje do myślenia. Całość uzupełnia białe tło kontrastujące z krwistym tytułem. Dalej patrząc na czcionkę i wielkość liter łatwo zauważyć, że jest dostosowana do każdego, co tak bardzo cenią sobie osoby noszące okulary, do których i ja należę. Błędów językowych nie zauważyłam, z czego jestem zadowolona. 

Generalnie wynika z mojej recenzji, iż jest to arcydzieło, ale niestety spodziewałam się czegoś jeszcze lepszego. Nie wiem, czego mi brakuje, nie mogę tego dostrzec, jednakże wyczuwam brak „tego czegoś”. Stąd moja ocena 9/10, zamiast maksymalnej w skali punktowej. Nie zmienia to jednak faktu, że zachęcam wszystkich gorąco do przeczytania tej bądź co bądź bardzo dobrej lektury.

"Pogrzebał w lodówce i wyciągnął miniaturową buteleczkę whisky, odkręcił ją i jej podał.

- Znieczulenie w płynie. Stary sposób, ale skuteczny.

- Nie lubię whisky.

- I nie musisz. Lekarstwo nie musi być smaczne, z definicji."

• • •

Recenzja bierze udział w konkursie Syndykatu Zbrodni w Bibliotece