"Najeźdźcy" Drużyna #2 - John Flanagan

Drużyna "Czapli" udowodniła, że jej członkowie są wartościowymi Skandianami, jednak to przez nich zniknął Andomal... Teraz muszą naprawić swój błąd!

Tytuł: "Najeźdźcy"
Seria: Drużyna #2

Autor: John Flanagan

Gatunek:  fantastyka, młodzieżowe

Ilość stron: 438

Wydawnictwo: Jaguar

Wydanie: 2012

Moja ocena:  9/10

Po przeczytaniu pierwszego tomu trylogii Johna Flanagana, niemal od razu przystąpiłam do lektury drugiej części. Oczywiście każdy, kto zaczyna czytać kontynuację świetnej książki, ma obawy, czy autor podoła postawionej przez samego siebie poprzeczce, aczkolwiek na tym autorze chyba naprawdę nie można się zawieść. W moim odczuciu „Najeźdźcy” byli zdecydowanie lepsi od „Wyrzutków”. Sama byłam mile zaskoczona, co bardzo mnie cieszy.

Hal i drużyna „Czapli” spisała się na medal, udowodniając, że jej członkowie są prawdziwymi Skandianami. Jednak jeden, jedyny błąd przekreślił jej wyczyny. Kiedy stali na straży najcenniejszej skandyjskiej relikwii – Andomalu – piraci skradli bezcenny skarb. Po wyroku Eraka, chłopy z Thornem postanowili odzyskać bursztyn z rąk Zavaca. W pośpiechu opuszczają rodzinny kraj i wyruszają w pościg. Sztorm zmusza ich do zatrzymania na wyspie. Doświadczony wilk morski postanawia zrobić z chłopaków prawdziwych wojowników. Wznawiają treningi, co pomaga rozładować napiętą atmosferę. Wkrótce przecież będą musieli wspólnie przeciwstawić się piratom. Po drodze czeka ich jednak jeszcze parę niespodzianek…

"Każdy może popełnić błąd (...). Prawdziwą wartość człowieka można poznać po tym, jakie wyciągnie z tego wnioski i jak wybrnie z zaistniałej sytuacji."

W tej części zdecydowanie lepiej poznajemy młodych przyjaciół. Widzimy postępy w ich nauce. Ingvar czuje się zaakceptowany, bliźniaki przestają się kłócić na pokładzie, a Stig wreszcie stał się opanowanym, bardzo  groźnym  przeciwnikiem, zaś nasz dowódca – Hal – zbudował sobie prawdziwy autorytet i prowadzi swoją drużynę na dobre i na złe. Thorn – jak przystało na starego wilka morskiego – trzyma się na uboczu, ale mimo wszystko autor dosyć jasno kreuje jego postać, co bardzo mnie ucieszyło, bądź co bądź, polubiłam tego „obdartusa”.  

John Flanagan porwał nas w wartką akcję. Cały czas coś się działo, niespodziewane zwroty akcji

spowodowały, że praktycznie nie mogłam przewidzieć kolejnego ruchu bohaterów. Nie spodziewałam się, aż tak dobrej lektury. Czytało ją się przyjemnie, lekko i szybko. Humoru również nie zabrakło, zdecydowanie bardziej stonowany niż w pierwszym tomie. Co ciekawe odniosłam podobne wrażenie przy „Zwiadowcach”. Zauważyłam, że autor pisze naprzemiennie, dozuje dawkę dowcipu i sarkazmu w poszczególnych częściach. Jest to stosunkowo dobre rozwiązanie do czasu, kiedy czytelnik nie przejrzy tego chytrego planu. Bowiem, podczas gdy mamy mniej humoru załóżmy w drugiej części, nie spodziewamy się, że w kolejnej będzie lepiej, a tutaj wręcz przeciwnie. Przekonałam się, że jest to faktycznie dobra sztuczka, o ile autor miał na celu taki zabieg, bo przecież równie dobrze mógł to być zwykły przypadek. :)

"Stig uśmiechnął się krzywo pod nosem. A więc Jesper, który nie potrafi pływać, miał przydryfować do brzegu, trzymając się pniaka, potem przemknąć niezauważenie do bramy, zawiesić na niej pęcherz z olejem i znów zdać się na łaskę fal, nie mając pewności, czy Stig w ogóle po niego przypłynie. "Witamy w świecie Hala", pomyślał."

Niestety mam pewne zastrzeżenia do zawansowanego słownictwa z zakresu żeglugi i statków. Nie znam się na tym kompletnie i naprawdę nie mogłam, kolokwialnie mówiąc, załapać niektórych informacji, które były kluczowe, np. przy uciecze przed statkiem itd. Było to dla mnie niestety bardzo uciążliwe, nie mogę też wytłumaczyć autora, bo przy taktyce wojennej, którą omawiał stosunkowo często w przypadku przygód Willa i Halta, zrozumiałam każdy zamiar pisarza, czego nie mogę powiedzieć o statkach. 

Od strony technicznej, wiem, że zawsze poruszam ten wątek, zauważyłam kilka małych literówek. Okładka zaś bardzo mi się podoba. Logo „drużyny” przekonało mnie już dużo wcześniej. Teraz na pierwszym planie mamy Thorna w bojowym rynsztunku oraz Stiga i Hala gotowych do walki  po obu stronach wilka morskiego. Jesto to bardzo ciekawy motyw, a okładka wręcz zachęca do zapoznania się z przygodami bohaterów, które zafundował nam autor.

Reasumując, mimo wszystko lektura bardzo mnie wciągnęła, jeszcze dzisiaj zaczynam  ostatni tom, który mam nadzieję, będzie tak samo dobry, jak poprzednie, a może nawet lepszy?

"(...) kiedy jest się w prawdziwych tarapatach i bardzo się czegoś pragnie, to coś zwykle się nie zdarza."